Het ontstaan van mijn lupus

Mijn lupus is actief geworden na de geboorte van mijn jongste dochtertje in oktober 2006.

Tijdens mijn eerste zwangerschap verliep niet alles volgens het boekje.
Ik had  last van bloedverlies gedurende de  hele zwangerschap.
Ook de bevalling draaide uit op een spoedkeizersnede omdat mijn placenta was los gekomen.

Bij mijn tweede zwangerschap had ik weer last van bloedverlies en al snel zag de gynaecologe dat ik nu ook een voorliggende placenta had. Dus het werd sowieso opnieuw een keizersnede.
Tijdens mijn tweede zwangerschap moest ik het dus ook rustig aan doen 😟
De keizersnede was ditmaal wel gepland, dus ik kon me er op voorbereiden.
Maar de dag voor de keizersnede kreeg ik hevige weeën, snel volgend op elkaar.
Dankzij mijn schoonmama ben ik dan net op tijd in het ziekenhuis geraakt.
Waarna ik bijna onmiddellijk op de operatietafel werd gelegd en in slaap gedaan.
Omdat het nu een spoed, spoed keizersnede was hebben ze verticaal een incisie gemaakt.
Dus nu staat er een mooi kruis op mijn buik ↓

Mijn dochtertje hebben ze moeten reanimeren en ze had een incisie op haar gezichtje, maar ze is zo'n sterke meid geweest dat ze maar enkele dagen in de couveuse heeft gelegen.
Na de bevalling hebben ze me bloed moeten bijgeven omdat ik tijdens de keizersnede te veel bloed had verloren.

De volgende dag kreeg ik koorts en uur na uur werd ik zieker 😷
Ze hebben me toen voor de rest van mijn verblijf in het ziekenhuis kreeg ik intraveneus antibiotica toegediend.
In het ziekenhuis dachten ze dat de koorts voortkwam van het bloed dat ik had bijgekregen.

Na 7 dagen mocht ik naar huis maar vermits ik nog steeds koorts had, plande de dokter nog eerst een echografie en RX foto's voor me. Want misschien was er een kompres of een bloedklonter achter gebleven in mijn lichaam. Maar alles was in orde.
Thuis diende ik de  antibiotica verder in te nemen.

Weken na de bevalling had ik met momenten nog altijd koorts, ik voelde me ziek, zwak en moe.
Na de zoveelste koortsaanval was ik het beu, ik belde mijn huisarts op en diezelfde dag had ik nog een afspraak bij een internist in het ziekenhuis.
Ik kreeg terug een echo en de radioloog zag vrij snel dat er een vochtophoping zat in mijn onderbuik.
Ok, ik had daar wel pijn. Maar na een keizersnede dacht ik dat die pijn normaal was.
Al snel volgde er een kijkoperatie.
De dag daarna kreeg ik de melding dat er inderdaad een vochtcollectie zat, maar omdat deze dicht bij mijn urineleider zat, werd ook een uroloog erbij gehaald.
Diezelfde namiddag onderging ik terug een operatie.
De boosdoener was een grote bloedklonter 😡

Juist voor ik het ziekenhuis terug mocht verlaten, kwam de internist langs met de mededeling dat er veel nucleaire antistoffen aanwezig waren in mijn bloed.
Ik kreeg de uitleg dat mijn lichaam tegen "iets" aan het vechten was.
De internist gaf me de raad om 2 maanden later mijn bloed hier terug op te laten controleren.
Ik dacht dat ik eindelijk ging verlost zijn van de koorts, maar jammer genoeg kreeg ik weer koortsaanvallen.

De huisarts gaf me opnieuw antibiotica.
Maar ik voelde me steeds zieker worden, heel mijn lichaam deed pijn en ik geraakte mijn bed niet meer uit.

Toen stuurde mijn huisarts me met een verwijsbrief naar de spoed van een ander ziekenhuis.
Ik werd gedurende mijn ziekenhuisverblijf van kop tot teen onderzocht: scanner, bloed en urinestalen werden afgenomen, huid en mondbioptie, oogonderzoek, botscan, naar de reumatoloog,..
Uiteindelijk kwam de professor langs met de mededeling dat ik waarschijnlijk lupus of sclerodermie had.
Ik werd ontslagen uit het ziekenhuis en 2 weken later volgde de definitieve diagnose: lupus en sjögren.








Reacties